Rapé Jurema

Drzewo Jurema

Taksonomia

Znana w Meksyku jako tepezcohuite, jest to ta sama roślina, która w Brazylii znana jest jako Jurema (Mimosa hostilis).

Inne popularne nazwy to: Jurema preta, jurema negra, ajucá, espineiro (Brazylia); tepescohuite (Meksyk), cabrero, węgiel drzewny, węgiel.

Jest to gatunek liściasty, który kwitnie i owocuje w stosunkowo suchej porze roku, kiedy nie ma liści.

Jest to bardzo liczny ciernisty zarośla występujący w Meksyku (Baja California, Oaxaca i wybrzeże Chiapas), Ameryce Środkowej, na równinach Wenezueli oraz na suchych równinach wschodniej Brazylii: Pernambuco, Minas Gerais i Bahia, gdzie inne nazywane są także „ jurema.” Gatunki mimozy, takie jak jurema biała (Mimosa verrucosa).

W Meksyku nazywa się je również drzewem skóry, ponieważ jego kora ma ważne właściwości przeciwbakteryjne, przeciwbólowe i regenerujące komórki.

Mimosa hostilis ma białe kwiaty, a Mimosa verrucosa kwiaty są różowe. Mimosa hostilis nigdy nie ma żółtych ani różowych kwiatów.

Historia

Niedawno odkryto, że mimoza tenuiflora meksykańska, opisana botanicznie w 1810 r., to ten sam gatunek, co mimoza hostilis brazylijska.

Majowie w Meksyku w czasach przedhiszpańskich nazywali go „Tepezcohuite”. Według Cabrera’s Dictionary of Aztecisms (1975) słowo Tepezcohuite pochodzi od słów nahuatl tepetl (wzgórze) i cuahuitl (drzewo), co oznacza „drzewo na wzgórzu”.

Nazwa „drzewo skóry” stała się popularna także w Meksyku, która według Genisa (1987) pochodzi od słowa tepexohuitztli w języku nahuatl.

Ponadto nazywa się je tepuscuahuitl, co oznacza „żelazne lub metalowe drzewo”, co nawiązuje do twardości jego drewna.

Kora korzenia zawiera od 0,25% do 4,5% DMT (N,N-dimetylotryptaminy) w stosunku do suchej masy kory korzenia.

Kora pnia sprzedawana jest na rynkach Meksyku ze względu na jej zastosowanie w medycynie popularnej. Z drugiej strony rdzenni mieszkańcy Brazylii, którzy wytwarzają „vinho da jurema”, używają wyłącznie kory korzenia.

Skuteczność tepezcohuitu można sprawdzić na podstawie dwóch tragicznych wydarzeń, które miały miejsce w Meksyku w latach osiemdziesiątych i które miały ogromny wpływ na populację.

W listopadzie 1984 roku opatrzono nim setki rannych osób, które doznały poważnych oparzeń skóry spowodowanych niefortunnym wybuchem gazu.

Po drugie, w 1985 roku zaczęto go leczyć rany ofiar trzęsienia ziemi.

W obu przypadkach zastosowano go masowo z bardzo zadowalającym skutkiem w odbudowie naskórka, a także w repigmentacji.

Majowie

Uważana za święte drzewo, Jurema była używana przez Majów jako lek na choroby skóry, jako środek regenerujący komórki i do leczenia urazów; Powszechnie nazywano je „drzewem, którego skorupa zamieniła się w proszek leczący rany”.

Używali tepezcohuitu, nakładając proszek z jego kory na rany, a zwłaszcza oparzenia, aby złagodzić ból i znacznie przyspieszyć ich gojenie, a nawet zapobiec pojawianiu się blizn.

Napój Jurema

Jurema to krzew szeroko stosowany jako analog ayahuaski, z którego korzenia otrzymuje się „napój jurema” lub „vinho da jurema”, używany w rytuałach i ceremoniach.

Jego przygotowanie polega na ogół na maceracji lub zaparzeniu liści wodą lub alkoholem.

Jonathan Ott zweryfikował w 1998 roku, że po dwudziestu minutach picia wina Jurema przez około dwie godziny odczuwalny jest wizjonerski efekt typu DMT. Wiadomo jednak, że dimetylotryptamina (D.M.T.) po podaniu doustnym jest nieaktywna.

Brakuje w nim również substancji hamujących ludzki enzym monoaminooksydazy (IMAO). Z tych wszystkich powodów zakłada się, że jurema musi zawierać jakiś rodzaj tryptaminy aktywnej po podaniu doustnym, który jeszcze nie został odkryty.

Napój Juremahusca

W latach 90. badacze specjalizujący się w eksperymentach psychoaktywnych stworzyli Juremahusca, napój analogiczny do Ayahuaski, składający się z mieszanki nasion Jurema i nasion ruty syryjskiej (Peganum harmala), pochodzącej z Afryki Północnej.

Kora korzenia juremy zawiera zwykle od 0,5 do 1% DMT, podczas gdy liście czakruny (Psychotria viridis) zawierają od 0 do średnio 0,20% DMT.

W niektórych korach korzeni Mimosa hostilis mexicana stwierdzono znacznie wyższą zawartość DMT, od 1% do 11% (Ott 2001). Kora pnia zawiera znacznie niższe poziomy DMT, podobnie jak liście.

Należy zachować ostrożność zarówno w przypadku liści, jak i pnia, ponieważ mogą zawierać mimozynę, trującą substancję.