Mimosa hostilis to stara nazwa naukowa Mimosa tenuiflora i te dwie nazwy są synonimami. Opisana przez naukę zaledwie 150 lat temu, później w drodze testów genetycznych stwierdzono, że meksykańska Mimosa tenuiflora opisana w 1810 roku to ten sam gatunek, co brazylijska Mimosa hostilis.
Starsza nazwa (Mimosa Hostilis) jest nadal powszechnie stosowana ze względu na jej obecność w literaturze oraz fakt, że dystrybutorzy produktów botanicznych nadal posługują się tą nazwą.
Z drugiej strony istnieje prawie dwadzieścia gatunków bardziej znanych jako „jurema”, a większość z nich charakteryzuje się wysokim stężeniem alkaloidów. Tylko niektóre z nich, głównie „jurema-branca”, nie zawierają alkaloidów tryptaminowych.
DMT jest prawdopodobnie najpotężniejszą i najbardziej zagadkową cząsteczką psychoaktywną, jaka istnieje, i mimo że występuje w tej czy innej formie we wszystkich żywych istotach, nauka nie była w stanie określić jej funkcjonalności.
Zwane także „cząsteczką ducha” i „cząsteczką boga”, DMT oddziałuje z ludźmi od zarania dziejów i jest także aktywnym składnikiem napoju przodków ayahuasca.
Obecnie Tepezcohuite/jurema jest przedmiotem badań medycznych nad jego właściwościami leczniczymi, antybiotycznymi i regeneracyjnymi komórek nabłonkowych.
W ostatnich latach zyskała popularność także jako składnik do sporządzania analogów ayahuaski.
Przepisy dotyczące Mimosa hostilis / Tenuiflora
Na arenie międzynarodowej DMT jest lekiem z Wykazu I zgodnie z Konwencją o substancjach psychotropowych. Jednakże w Komentarzu do Konwencji o substancjach psychotropowych stwierdza się, że rośliny zawierające tę substancję nie podlegają kontroli międzynarodowej:
«Uprawa roślin, z których uzyskuje się substancje psychotropowe, nie jest objęta kontrolą Konwencji Wiedeńskiej… Ani korona (owoc, guzik mezcal) kaktusa Peyote, ani korzenie rośliny Mimosa hostilis, ani grzyby Psilocybe nie są objęte Program 1, ale tylko ich odpowiednie zasady, meskalina, DMT i psilocyna.
DMT – raport ONZ 31.03.2001