Skutki Mimosa Hostilis / Tenuiflora

Kora korzenia Tepezcohuite/Jurema jest szeroko stosowana na całym świecie do przygotowania enteogennego napoju zwanego vino da jurema, juremahuasca, anahuasca lub mihuasca.

Za jego działanie psychoaktywne odpowiedzialna jest cząsteczka DMT (N,N-dimetylotryptamina), która występuje zarówno w korze pnia, jak i korzeniu.

Aby przygotować ten napój, korę korzenia Tepezcohuite/Jurema łączy się z nasionami ruty syryjskiej: Peganum harala lub z winoroślą ayahuasca; banisteriopsis caapi, odpowiedzialny za wywieranie niezbędnego działania hamującego MAO.

Kora korzenia Mimosa hostilis/tenuiflora zawiera zwykle od 0,25 do 1% DMT, podczas gdy liście używane do produkcji napoju ayahuasca pochodzą z chakruny (Psychotria viridis) i zawierają około 0,20% DMT. W korze korzeni okazów z meksykańskiego Chiapas stwierdzono zadziwiającą zawartość DMT wynoszącą od 1% do 11%.

Mimosa hostilis/tenuiflora jest również używana do bezpośredniej ekstrakcji czystej cząsteczki DMT, która wywołuje bardzo silne i głębokie doświadczenia.

Zastosowania lecznicze Mimosa Hostilis/Tenuiflora

Liczne badania potwierdzają dużą skuteczność Juremy w leczeniu infekcji, drobnych oparzeń, urazów i egzemy, a także jej działanie przeciwdrobnoustrojowe.

Tradycyjnie zastosowań jest znacznie więcej: przy wypadaniu włosów, bólach głowy i zębów; problemy wewnętrzne, takie jak zgaga, zapalenie błony śluzowej żołądka, wrzody trawienne i dwunastnicy, zapalenie okrężnicy i hemoroidy. Również przeciwko opryszczce, trądzikowi i chorobom pasożytniczym (Camargo-Ricalde, 2000).

W kultach afro-brazylijskich M. tenuiflora jest również stosowana w leczeniu infekcji i stanów zapalnych (Albuquerque i Chiappeta, 1994).

Farmakologia Tepezcohuite/jurema

Działanie psychoaktywne

Do opisania substancji wywołujących zmiany w ludzkim umyśle zastosowano kilka terminów: psychotropowe, halucynogenne, psychomimetyczne, psychodeliczne i wiele innych.

Najnowszym terminem, którego będziemy odtąd używać, ponieważ uważamy go za najwłaściwszy, jest enteogen („zawierający istotę lub inteligencję”), ukuty w 1978 roku przez grupę naukowców pod przewodnictwem Gordona Wassona (Mota i Barros, 2002 ).

Mechanizm akcji

DMT podawane doustnie jest hamowane przez działanie monoaminooksydaz (MAO), enzymów znajdujących się w mitochondriach, które katalizują eliminację grupy aminowej. Aby DMT po podaniu doustnym wywołało efekty psychoaktywne, konieczne jest spożycie także substancji zawierającej inhibitory MAO (takiej jak β-karboliny).

Tylko niektórzy autorzy donieśli o wykryciu obecności β-karbolin w Mimosa tenuiflora (Meckes-Lozoya i in., 1990).

Ott wskazał w 2002 roku, że w ekstrakcie jurema preta mogą znajdować się inhibitory MAO, niezbędne do wyjaśnienia obserwowanych efektów.

Krótko po komentarzu Otta, w 2005 roku, w ekstrakcie Mimosa hostilis/tenuiflora wyizolowano nowy związek o nazwie „Juremamina”; nowa klasa fitoindolu, która może wyjaśniać zgłaszaną doustną aktywność DMT w Juremie bez dodatku IMAO.

Vepsäläinen, Jouko J.; Auriola, Seppo; Tukiainen, Mikko; Ropponen, Nina i Callaway, JC (2005)

Aktywność przeciwbakteryjna

Za większość jego aktywności przeciwdrobnoustrojowej odpowiadają prawdopodobnie garbniki (Meckes-Lozoya i in., 1990b).

Działanie przeciwzapalne i lecznicze

Tellez i Dupoy de Guitard (1990) wykazali skuteczność M. tenuiflora w miejscowym leczeniu egzemy (w stężeniu 10%), a także w leczeniu stanów zapalnych (w postaci suszonego proszku z kory) u ludzi.

Wykazano również, że jest skuteczny w gojeniu ran (Dupoy de Guitard, 1990).

Wtórne metabolity Mimosa tenuiflora / hostilis

Alkaloidy: Z Mimosa hostilis/tenuiflora wyizolowano dwa alkaloidy indolowe: N, N-dimetylotryptaminę (DMT), a także 5-hydroksytryptaminę oraz (Meckes-Lozoya i in., 1990a).

W 2005 roku Vepsäläinen i wsp. wyizolowali nowy fitoindol (yuremaminę) z kory łodygi Mimosa tenuiflora / hostilis.

Chalkony: Stwierdzono obecność dwóch chalkonów: kukulkan A i kukulkan B (Camargo-Ricalde, 2000).

Steroidy i terpenoidy: Z kory łodygi Mimosa hostilis/tenuiflora wyizolowano trzy steroidy: (Anton i in., 1993).

kampesterol-3-O-beta-D-glukopiranozyl

stigmasterol-3-O-beta-D-glukopiranozyl

beta-sitosterol-3-O-beta-D-glukopiranozyl

Zidentyfikowano także trzy saponiny: mimonozyd A, mimonozyd B i mimonozyd C (Anton i in., 1993).

Ahó!