Apurina Awiri

-Intensität: Mild

-Proportion: 100% Awiry

-Stamm: Hergestellt vom Apurina-Stamm

-Zusammensetzung: Gemahlene und gesiebte Awiry-Blätter.

-Größe: 10-ml-Flaschen (8 bis 9 Gramm).

-Verwendung: Ethnobotanische Neugier.

 

De Apurina-stam

De Apurina leven verspreid op plaatsen nabij de oevers van de Purus. Ze hebben een rijk kosmologisch en ritueel universum, ondanks het feit dat hun geschiedenis sterk is beïnvloed door geweld tijdens de tijd van de rubberteelt in het Amazonegebied.

Tegenwoordig blijven ze vechten voor hun rechten; Een deel van hun land is nog niet officieel erkend en wordt voortdurend overspoeld door houthakkers.

Sommigen beweren dat Apurinå, of in zijn oudere vorm, Ipuriná, een woord is uit de Jamamadile-taal. De zelfidentificatie van de groep is popũkare. Sommige oude teksten verwijzen naar het woord kåkite als de zelfidentificatie. Kåkite betekent ‘mensen’, maar volgens sommige Apurinå betekent kåkites eenvoudigweg ‘mensen’ in de zin van de menselijke soort (‘ik zag mensen’, maar ook ‘ik zag apen’ of ‘ik zag jaguar’), in plaats van in de zin van een individuele gemeenschap of etnische groep.

De Apurinå-taal is een lid van de Purus-tak van de Maipure-Aruak-familie (Facundes, 1994). De meest verwante taal is die van de Manchineri, of Piro, die de bovenste Purus in Brazilië bewonen en, in Peru, voornamelijk de lagere Urubamba-vallei. Sommige Apurinã beweren dat ze ook een beetje van de Kaxarari-taal kunnen begrijpen.

De Apurinã bewonen 27 inheemse landen, in verschillende stadia van het officiële erkenningsproces; Twintig zijn volledig afgebakend en geregistreerd, drie zijn voor exclusief gebruik verklaard en vier bevinden zich in de identificatiestudiefase. De totale oppervlakte van deze volledig afgebakende inheemse gebieden bedraagt ​​1.819.502 hectare; van deze twee worden gedeeld met de Paumari van het Paricá-meer en de Paumari van het Marahã-meer en één met de Torá, in het gelijknamige inheemse land.

De Apurinã van de regio Pauini zijn verdeeld in twee clans: Xoaporuneru en Metumanetu. Het lidmaatschap van een van deze groepen wordt bepaald door de vaderlijke afstamming. Voor elk van de clans zijn er verboden op wat men wel en niet mag eten. Het juiste huwelijk is tussen Xoaporuneru en Metumanetu, aangezien aan het huwelijk tussen leden van dezelfde clan dezelfde aandacht wordt besteed als aan het huwelijk tussen broers. Dit is bovendien de term die twee leden van dezelfde groep kunnen gebruiken als ze elkaar aanspreken (nutaru, broer, nutaro, zus), net zoals Xoaporuneru en Metumanetu soms nukero (schoonzus) of nemunaparu (broer) worden genoemd. ). De namen van de mensen geven aan tot welke van de ‘naties’ zij behoren.

 

De Apurina Mystiek

‘Wie is jouw God? Ik weet het niet; ik weet alleen dat zijn naam Tsora is.’

Artur Brasil Apurinå, Mũpuraru, Artur de sjamaan, spreekt aldus over Tsora of, in zijn vertaling: God. Tsora is de schepper van alles op aarde en om deze reden wordt hij God genoemd. Het verhaal van Tsora, het verhaal van het begin van de wereld, van het begin van alles, begint in zijn vele versies altijd met Mayoroparo, of ‘nadat de aarde in brand vloog’. Mayoru betekent gier en Mayoroparo is een monsterlijke vrouw, een heks die de botten verslond van degenen die ongehoorzaam waren en de botten bewaarde van degenen die gehoorzaamden.

Tsora creëerde mensen en de verschillende soorten mensen, de verschillende volkeren: Apurinå, blanken, andere Indiërs. Hij voerde verschillende tests uit bij deze mensen en de Apurinã deden het altijd slechter dan andere Indiërs en blanken. Om deze reden zeggen de vertellers dat, ondanks dat ze “de beste zijn die er zijn”, er maar weinig Apurinã zijn en onder elkaar verdeeld zijn.

Een andere Apurinå-legende is die van het Heilige Land en de Otsamanru-stam. De Apurinã waren onsterfelijk en leefden in een land waar niets ziek werd of stierf. Ze vergezelden de Otsamanru en reisden tussen het ene land van onsterfelijkheid en het andere. Ze waren echter te betoverd door de dingen die ze vonden in de ‘sterfelijke landen’ die tussen de heilige landen liggen, en bleven daar uiteindelijk.

De Kaxarari worden vaak geïdentificeerd als de metgezellen van de Apurinã op deze reis. Volgens sommige verhalen reisden de drie steden samen: Kaxarari, Apurinã en Otsamanru. De Kaxarari waren de eersten die betoverd werden door de vruchten van de “sterfelijke landen”, en vervolgens de Apurinå; terwijl de Otsamanru hun reis voortzetten.

 

Rituele vieringen van Apurina

De rituele vieringen van de Apurinã, algemeen bekend als patauá. Soms zijn dit rituelen om de zielen van de doden tot rust te brengen, onmiddellijk na hun dood of op verjaardagen. In dergelijke gevallen staat het ritueel volgens Abdias bekend als isaĩ.

Een Xingané begint met een rituele confrontatie. Gasten komen bewapend, geschilderd en versierd uit het bos. Ze komen schreeuwen. De gastheren, eveneens gewapend, gaan hen tegemoet. Wanneer ze de leiders ontmoeten

es, ze komen naar voren en beginnen ruzie te maken, terwijl ze snel en luid spreken (deze dialoog wordt “cutting sanguiré” genoemd in het Portugees en katxipuruãta in het Apurinã), de hele tijd met hun wapens op elkaars borst gericht. Achter hen staan ​​de andere leden van de groep, klaar, en met hun wapens op dezelfde manier gericht op degenen die bij de discussie betrokken zijn. Wanneer de stemmen worden gedempt, worden de wapens ook gedempt, en de leiders gaan over tot het uit elkaars handen nemen van tabak.

Aan het begin van het gesprek verklaart ieder dat hij de ander niet kent en vraagt ​​wie hij is. Daarna volgt de sanguiré, een persoonlijke toespraak die altijd wordt afgesloten met de bevestiging van de ouders en grootouders van de spreker. Camilo Manduca Apurinã vat het als volgt samen:

“Als je de sanguiré doorsnijdt, moet je de naam van je vader, moeder, grootvader onthouden. Wat je wilt zeggen, moet je zeggen op het moment van de sanguiré. Wat er ook gebeurt, je moet erachter komen tijdens de sanguiré. “

 

Apurina-sjamanen

Voor de Apurina zijn de oorsprong van de ziekte en de genezing van de sjamaan stenen. Een steen zorgt ervoor dat de sjamaan kan genezen en dat hij ziekte en dood kan veroorzaken. Tijdens het begin van de opleiding van een sjamaan is de eerste stap dat hij maanden in het bos blijft, vasten of heel weinig eten en op katsowaru kauwen. Seksuele relaties moeten ook worden vermeden.

Een Apurinã-sjamaan werkt via dromen. Hierin vertrekt zijn geest, bezoekt andere plaatsen en voert taken uit. Andere geesten begeleiden de sjamaan op deze reizen: de dieren en de dierenhoofden (hãwite) met wie hij samenwerkt. Elke sjamaan heeft er één of meerdere: de jaguar, de slang of de mythische mapinguari.

Wat anderen als dieren zien, ziet de sjamaan als mensen en sommigen als familie.

Eén van de functies van een sjamaan is bijvoorbeeld om mensen te laten stoppen met ‘kwellen’ of slangen te laten stoppen met bijten.

Als ze sterk zijn, zullen sjamanen naar verschillende landen reizen: onder de aarde waar ze leven, zelfs onder de rivier, zelfs naar de lucht, waar Tsora leeft. Hoe sterker de sjamaan, hoe meer plaatsen zijn geest kan bereiken.

 

De Apurina’s en de rubberoogst

Systematische contacten tussen de Apurinã en niet-indianen begonnen als resultaat van de rubberoogst. De Purus-vallei werd in de 18e eeuw verkend door rondtrekkende kooplieden op zoek naar de zogenaamde “drugs do sertão” (producten uit het binnenland): cacao, copaiba-balsem, schildpaddenvet en rubber. Sommige van deze ontdekkingsreizigers vestigden zich en er begonnen verwerkingsfabrieken te vestigen in de lagere Purus. In de jaren 1850 en 1860 werden verschillende expedities gestuurd om de rivier te verkennen en in kaart te brengen. Tegen die tijd werkten sommige Apurinã naar verluidt al voor niet-indianen.

De Purus werd bezet door rubber. De exploitatie begon in de jaren 1870 en tegen 1880 werd de Purus over de gehele lengte bezet door niet-inheemse volkeren. De rubberoogst daalde na 1910, toen de Aziatische productie begon, waartegen de Braziliaanse productie niet kon concurreren. Zonder markt werden de rubberboerderijen door de eigenaren verlaten. Seringueiros (rubbertappers) en Indianen bleven overleven door zelfvoorzienende landbouw (die grotendeels verboden was op rubberplantages) en de marketing van andere producten zoals paranoten.