Apurina Awiri

Plemię Apurina

Apurina żyje rozproszona w miejscach w pobliżu brzegów Purus. Mają bogate uniwersum kosmologiczne i rytualne, mimo że na ich historię ogromny wpływ miała przemoc w czasach uprawy kauczuku w regionie Amazonii.

Dziś nadal walczą o swoje prawa; niektóre z ich ziem nie zostały jeszcze oficjalnie uznane i są stale najeżdżane przez drwali. Niektórzy twierdzą, że Apurinã, lub w starszej formie, Ipuriná, to słowo z języka Jamamadile.

Samoidentyfikacja grupy to popũkare. Niektóre starożytne teksty odnoszą się do słowa kãkite jako samoidentyfikatora. Kãkite oznacza „ludzi”, ale według niektórych Apurinã kãkites oznacza po prostu „ludzi” w sensie gatunku ludzkiego („widziałem ludzi”, a także „widziałem małpy” lub „widziałem jaguara”), a nie w sensie pojedynczej społeczności lub grupy etnicznej.

Język Apurinã należy do gałęzi Purus rodziny Maipure-Aruak (Facundes, 1994). Najbliższym spokrewnionym językiem jest język Manchineri lub Piro, który zamieszkuje górny Purus w Brazylii, aw Peru głównie dolną dolinę Urubamba. Niektórzy Apurinã twierdzą, że rozumieją też trochę język Kaxarari.

Apurinã zamieszkują 27 rdzennych ziem na różnych etapach oficjalnego procesu uznania; Dwadzieścia zostało w pełni wyznaczonych i zarejestrowanych, trzy zostały zadeklarowane do wyłącznego użytku, a cztery są w fazie badań identyfikacyjnych. Łączna powierzchnia tych w pełni wytyczonych rdzennych ziem wynosi 1 819 502 hektarów; z tych dwóch są wspólne z Paumari z jeziora Paricá i Paumari z jeziora Marahã, a jeden z Torą w rdzennej ziemi o tej samej nazwie.

Apurinã z regionu Pauini dzielą się na dwa klany: Xoaporuneru i Metumanetu. O przynależności do jednej z tych grup decyduje pochodzenie ze strony ojca. Dla każdego z klanów istnieją zakazy dotyczące tego, co można, a czego nie można jeść. Prawidłowe małżeństwo jest między Xoaporuneru i Metumanetu, ponieważ małżeństwo między członkami tego samego klanu ma takie samo znaczenie jak małżeństwo braci. Co więcej, jest to termin, którego dwaj członkowie tego samego ugrupowania mogą używać, zwracając się do siebie (nutaru, brat, nutaro, siostra), tak jak Xoaporuneru i Metumanetu są czasami nazywani nukero (szwagierka) lub nemunaparu (brat ) po prawej). Imiona ludzi wskazują, do którego z „narodów” należą.

Mistyk Apuriny

„Kto jest twoim Bogiem? Nie wiem, wiem tylko, że ma na imię Tsora.”

Artur Brasil Apurinã, Mũpuraru, Artur Szaman, mówi w ten sposób o Tsora lub w tłumaczeniu: Bóg. Tsora jest stwórcą wszystkiego na Ziemi iz tego powodu nazywany jest Bogiem. Historia Tsory, historia początku świata, początku wszystkiego, zawsze zaczyna się w wielu wersjach od Mayoroparo, czyli „po tym, jak ziemia się zapaliła”. Mayoru oznacza sępa, a Mayoroparo to potworna kobieta, wiedźma, która pożerała kości tych, którzy nie byli posłuszni, i przechowywała kości tych, którzy byli posłuszni.

Tsora stworzył ludzi i różne typy ludzi, różne ludy: Apurinã, białych, innych Indian. Przeprowadzał różne testy w tych miastach, a Apurinã zawsze radzili sobie gorzej niż inni Indianie i biali. Z tego powodu narratorzy mówią, że pomimo tego, że Apurinã są „najlepsi z możliwych”, jest ich niewielu i są podzieleni między sobą.

Inna legenda Apurinã dotyczy Świętej Ziemi i plemienia Otsamaneru. Apurinã byli nieśmiertelni i żyli w krainie, w której nic nie chorowało ani nie umierało. Towarzyszyli Otsamaneru, podróżując między jedną krainą nieśmiertelności a drugą. Jednak byli zbyt oczarowani rzeczami, które znaleźli w „śmiercionośnych krainach”, które leżą między świętymi ziemiami, i ostatecznie w nich zostali.

Kaxarari są często identyfikowani jako towarzysze Apurinã w tej podróży. Według niektórych relacji trzy miasta podróżowały razem: Kaxarari, Apurinã i Otsamaneru. Kaxarari jako pierwsi zostali oczarowani owocami „krain śmiertelników”, a następnie Apurinã; podczas gdy Otsamaneru kontynuowali swoją podróż.

Uroczystości rytualne Apurina

Rytualne obchody Apurinã, ogólnie znane jako Xingané (w ​​Apurinã, kenuru) obejmują zarówno małe nocne sesje śpiewania, jak i imprezy na większą skalę, które obejmują zaproszenia do różnych wiosek i oferują uczty, wino z manioku, banany i owoce palmowe. Czasami są to rytuały uspokajające dusze zmarłych, bezpośrednio po ich śmierci lub w rocznice. W takich przypadkach, według Abdiasa, rytuał jest znany jako isaĩ.

Xingané zaczyna się od rytualnej konfrontacji. Goście przybywają z lasu uzbrojeni, pomalowani i udekorowani. Przychodzą z krzykiem. Gospodarze, podobnie uzbrojeni, wychodzą im na spotkanie. Kiedy spotykają przywódców, wychodzą i zaczynają się kłócić, mówiąc szybko i głośno (ten dialog nazywa się „cortar sanguiré” po portugalsku i katxipuruãta w Apurinã), przez cały czas celując sobie nawzajem w piersi. Z tyłu znajdują się pozostali członkowie grupy, w pogotowiu, z bronią podobnie wycelowaną w osoby biorące udział w dyskusji.

Kiedy głosy ucichną, ucichną też pistolety, a przywódcy przystępują do odbierania sobie nawzajem tytoniu. Na początku dyskusji każdy oświadcza, że ​​nie zna drugiego i pyta, kto to jest. Potem następuje sanguiré, osobista mowa, która zawsze kończy się potwierdzeniem rodziców i dziadków mówcy. Camilo Manduca Apurinã podsumowuje to w ten sposób:

„Kiedy kroisz sanguiré, musisz pamiętać imię swojego ojca, matki, dziadka. Co chcesz powiedzieć, musisz powiedzieć w czasie sanguiré. Cokolwiek się dzieje, musisz dowiedzieć się podczas sanguiré”.

Szamani Apuriny

Dla Apurina źródłem choroby i lekarstwem szamana są kamienie. Kamień jest tym, co pozwala szamanowi leczyć i co pozwala mu powodować choroby i śmierć. Na początku treningu szamana pierwszym krokiem jest przebywanie przez wiele miesięcy w lesie, poszcząc lub bardzo mało jedząc i przeżuwając katsowaru. Należy również unikać stosunków seksualnych.

Szaman z Apurinã działa poprzez sny. W nich jego duch odchodzi, odwiedza inne miejsca i wykonuje zadania. Inne duchy prowadzą szamana podczas tych podróży: zwierzęta i wodzowie zwierząt (hãwite), z którymi pracuje. Każdy szaman posiada jednego lub więcej swoich: jaguara, węża lub mitycznego mapinguari.

To, co inni postrzegają jako zwierzęta, szaman postrzega jako ludzi, a niektórzy jako rodzinę.

Jedną z funkcji szamana jest na przykład powstrzymanie ich od „dręczenia” lub powstrzymanie węży od kąsania.

Jeśli będą silni, szamani będą podróżować do różnych krain: pod ziemię, gdzie mieszkają, pod rzekę, aż do nieba, gdzie mieszka Tsora. Im silniejszy szaman, tym więcej miejsc może odwiedzić jego duch.

Apurina i kolekcja gumy

Systematyczne kontakty między Apurinã a nie-Indianami rozpoczęły się w wyniku zbioru kauczuku. Dolina Purus zaczęła być eksplorowana w XVIII wieku przez wędrownych handlarzy w poszukiwaniu tak zwanych „drogas do sertão” (produktów wnętrzarskich): kakao, balsamu copaiba, tłuszczu żółwiowego i kauczuku. Niektórzy z tych odkrywców osiedlili się i zaczęto zakładać zakłady przetwórcze na dolnym Purusie. W latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych XIX wieku wysłano kilka ekspedycji w celu zbadania i sporządzenia mapy rzeki. W tym czasie niektórzy Apurinã podobno pracowali już dla nie-Indian.

Purus był zajęty przez gumę. Eksploatacja rozpoczęła się w latach 70. XIX wieku, a do 1880 r. Purus na całej długości był okupowany przez ludność nierdzenną. Zbiór kauczuku spadł po 1910 r., Kiedy rozpoczęła się produkcja azjatycka, z którą produkcja brazylijska nie mogła konkurować. Bez rynku, farmy kauczuku zostały opuszczone przez właścicieli. Seringueiros (zbieracze gumy) i Indianie nadal przeżywali dzięki uprawie na własne potrzeby (która była w dużej mierze zabroniona na farmach kauczuku) oraz handlu innymi produktami, takimi jak orzechy brazylijskie.