szary kopal

Kopal ma wiele zalet, w każdym regionie starożytnego Anahuac wyciągnięto te same wnioski, używa się go w tym samym celu, a nawet uważa się go za pierwiastek „zapalający wewnętrzne światło” człowieka. Żywica copalli jest jednym z wielkich darów, które daje nam matka natura, jest świętym elementem w myślach tubylców, odpowiednim do ofiarowania, oczyszczenia i promowania dialogu między człowiekiem a boskim królestwem.

W Meksyku i niektórych krajach Ameryki Środkowej jest znany jako kopal (od nahuatl, copalli, co oznaczało żywicę lub kadzidło), serię aromatycznych żywic roślinnych, które są używane jako kadzidło lub kadzidło.

Najbardziej powszechny i ​​znany jest ten z drzew z rodziny Burseraceae: Bursera aloexylon, B. graveolens i B. jorullensis, choć pozyskiwany jest również z niektórych gatunków z rodziny Protium.

Bursera według Rzedowskiego i in. (2004) jest reprezentowany przez prawie 100 gatunków występujących w całej Republice Meksykańskiej. . Wśród gatunków Bursera B. bipinnata jest taksonem o najszerszym rozmieszczeniu geograficznym w Meksyku: występuje od południowej Sonory po Honduras i nie występuje tylko na półwyspie Jukatan.

Bursera bipinnata, znana jest również pod nazwami: chiński copal, copal santo, copal palo, torote blanco, copal cimarrón, copal amargo lub perlate, copal blanco, copal de penca lub copalquáhuitl.

Takson ten reprezentuje rośliny eksploatowane preferencyjnie w celu uzyskania białego kopalu, najbardziej cenionej żywicy aromatycznej i najwyższej jakości handlowej; ale także drzewa na drugim miejscu są pozyskiwane dla żywicy, którą uwalniają w sposób naturalny i która jest znana pod różnymi nazwami: copal de piedra, copal negro, copal goma.

Jest to drzewo niskie, o szarawej korze i silnie rozgałęzione, jego średnia wysokość wynosi 6 m, żyje na stromych miejscach i należy do populacji przejściowych borów sosnowych i dębowych oraz niskich lasów liściastych. Występuje na wysokości od 800 do 1600 m npm, o ogólnie ciepłym, półwilgotnym lub suchym klimacie.

W tych miejscach przez ponad cztery miesiące w roku panuje bardzo silna susza, która sprawia, że ​​drzewa zrzucają wszystkie liście, a potem, wraz z deszczami, ponownie się zielenią. Większość kopali zakwita na początku pory deszczowej, na przełomie maja i czerwca. Kwiaty pojawiają się w tym samym czasie co pąki liściowe. Kwitnienie jest szybkie i pod koniec czerwca pojawiają się już zielone owoce. Większość owoców dojrzewa między sierpniem a początkiem września. Stany, które mają większą liczbę różnych typów bursera to: Guerrero, Michoacán i Oaxaca.

Drzewa Protium rosną wśród wiecznie zielonych lasów tropikalnych, a ich żywica, zwłaszcza kopal Protium, zgodnie z dowodami archeologicznymi, nie została odnotowana na wyżynach Meksyku, ale wśród Majów, o czym świadczą kule kopalu z Cenote Sacred w Chichén Itzá (Montúfar et al., 2006).

W czasach przedhiszpańskich wśród Azteków był znany jako copalquáhuitl: „drzewo kopalowe”, a pozyskiwana z niego żywica jako copalli: „kadzidło”. Ze względu na swoje religijne zastosowanie był znany jako iztacteteo, czyli „biały bóg”, ze względu na kolor dymu, który wydzielał. Bernardino de Sahagún w swojej Historii general de las cosas de la Nueva España opisuje, jak guma kopalowa była rytualnie używana przez mieszkańców stolicy Azteków, którzy palili ją jako ofiarę dla swoich bogów:

„Ofiarując kadzidło lub kopal, ci Meksykanie i wszyscy mieszkańcy Nowej Hiszpanii używali białej gumy, którą nazywają kopalli — która jest również powszechnie używana — do okadzania swoich bogów. Nie używali kadzideł, chociaż jest w tej krainie. Satrapowie używali tego kadzidła lub kopalu w świątyni i wszystkich innych ludzi w swoich domach […]”. Ogólna historia rzeczy Nowej Hiszpanii, Księga II.

Proces wydobywania kopalu

Żywica kopalu jest wydobywana w porze deszczowej (od lipca do października) przez wyspecjalizowanych rolników copaleros, aby mieć dostęp do żywicy na listopadowe święta zmarłych, obchodzone w wielu meksykańskich domach.

Na przykład chłopi i copaleros z Jolalpan (Puebla) wydobywają żywicę kopalu, wykonując nacięcia lub zadrapania małym ostrzem (zwanym qui-chala) na korze najgrubszych gałęzi drzew kopalowych. Żywica, która spływa z tych nacięć, jest kierowana przez liść dębu do łodygi maguey, która służy jako pojemnik. Ta łodyga wisi przywiązana do każdej gałęzi drzewa.

Paski na korze są koncentryczne w stosunku do liścia dębu i tworzą rodzaj wachlarza. Odstęp między cięciem a cięciem nie jest większy niż 0,5 cm, a paski mają średnią długość 8 cm. Należy zauważyć, że copaleros, ze względu na dyscyplinę i ochronę drzew, dokonują cięć co trzeci dzień; wręcz przeciwnie, znacznie by go uszkodziły.

Po wykonaniu kilku linii i wypełnieniu łodygi maguey, jest ona usuwana i zastępowana nową i tak dalej, aż żywica przestanie płynąć. Gdy kopal osadza się w łodydze, zostaje uwolniony od wszelkich zanieczyszczeń.W tym celu za pomocą małego patyka usuwa się nagromadzone na nim resztki liści.

Im czystszy i czystszy jest biały kopal, tym większa jest jego wartość ekonomiczna, ponieważ według Señora Ofelio Tiemposa jest to krew rośliny i dodaje: „drzewo copalito daje nam swoją »krew«, swoje życie. Bóg stworzył to dla nas, abyśmy palili”. (Komunikat osobisty, 20 października 2004).

Należy podkreślić, że wydobycie białego kopalu wiąże się z koniecznością niejednokrotnie copaleros do przeprowadzki i wejścia w góry z całą rodziną na co najmniej dwa miesiące, aby go pozyskać.

Pierwotnie chłopi mogli ignorować milpę do drugiej połowy sierpnia i dopiero wtedy wychodzili się napić. Teraz copaleros to także chłopi, murarze i bezrobotni, którzy mogą wejść na wzgórza od drugiej połowy lipca, kiedy zaczyna się sezon.

Bez wątpienia copaleros, zwłaszcza z Jolalpan, Teotlalco (Puebla) i okolicznych miejscowości, wracają z góry około 15 października, gdyż 18 tego samego miesiąca, z okazji święta św. Łukasza w Tzicatlán (Puebla), sprzedawać kopal hurtowo bezpośrednio, ponieważ hurtownicy przyjeżdżają kupić biały kopal i za ich pośrednictwem osiąga się coroczną dystrybucję w większości Meksyku.

Rodzaj żywicy, którą nazywają kopalem kamiennym, czarnym lub drzewnym, jest tą, którą naturalnie wydzielają chińskie kopale, poprzez rany, które niektóre owady powodują w ich korze, jest to zaokrąglone kruszywo o brązowawym lub czarnym kolorze.

Oprócz kopali białych i kamiennych kopalery wydobywają mirrę, czyli uwarstwione fragmenty kory, przypominające drzazgi, zaimpregnowane żywicą kopalową. Materiał ten uzyskuje się przez nacięcie obszaru kory drzewa uszkodzonego przez zadrapania, które były praktykowane na gałęziach podczas procesu ekstrakcji żywicy.

Innym rodzajem kopalu z Bursera bipinnata jest tecopal, mała, zaokrąglona, ​​bardzo zwarta struktura uformowana naturalnie, z kamieni mrowiska połączonych żywicą kopalu. Jest to produkt szczególnie terapeutyczny, o wartości równej lub wyższej niż biały kopal.

Kopal i jego znaczenie w przeszłości

Według informacji Fray Bernardino de Sahagún (2002), Fray Diego Durán (1984), Fray Toribio de Benavente lub Motolinia (1995) i Hernando Alva-rado Tezozómoc (1994), w przedhiszpańskich kontekstach rytualnych żywica białego kopalu zarówno fizycznie oraz w postaci dymu, poprzez włożenie go do ognia.

Święta przedhiszpańskie Dymem kopalu czczono boskie wizerunki i pielęgnowano więź między człowiekiem a bogiem. Postacie ich bogów nasycano kopalem kilka razy dziennie, za każdym razem kapłani kierowali aromatyczny dym w stronę czterech stron świata i słońca, w akcie rytualnym.

Według opowieści Hiszpanów po ich przybyciu do Mezoameryki, kadzidło, które znamy jako kopal, było uważane przez starożytnych Meksykanów za boga o magicznych i religijnych mocach, które czyniły je obrońcą. Nazwali go iztacteteo, co oznacza „białych bogów”, ze względu na dym, który wytwarza podczas spalania na rozżarzonych węglach.

Według tych samych relacji ludzie używali kopalu bardzo często, co najmniej dwa razy dziennie, raz rano i raz wieczorem. Używano go do składania ofiar bogom, do czyszczenia świątyń, podczas pogrzebów i podczas ceremonii proszenia o plony.

Kopalu używano podczas uroczystości poświęconych bóstwom zsyłającym deszcz, ku czci numenów kukurydzy oraz głównych bogów panteonu Nahua: Huitzilopochtli, Tezcatlipoca, Xiuhtecuhtli; Odprawiano rytuały z ofiarami i kopalem, aby zachęcić do dobrych łowów, rybołówstwa, wydobywania drewna, żywicy i kamienia z gór, zakładania roślin w ogrodnictwie; aby uhonorować wojowników za ich zwycięstwa militarne itp.

Można powiedzieć, że praktycznie nie było ważnej uroczystości, której nie towarzyszyłby kopal.

W kodeksach, czyli bardzo starych księgach sporządzonych z kory drzewnej jeszcze przed podbojem, znajdują się ryciny, które opowiadają o ważnych epizodach z życia starożytnych ludów. Na wielu ich wizerunkach można zobaczyć bogów lub kapłanów ofiarujących kopal, który trzymali w specjalnym plecaku.

Kopal w ofiarach Templo Mayor de Tenochtitlan

Wydane zapisy historyczne wskazują na szerokie zastosowanie ceremonialne

kopal w ówczesnej sferze religijnej i społecznej. Konotacja symboliczna i rytualna

tej żywicy potwierdza bogactwo i różnorodność artefaktów i fragmentów

kopal odzyskany jako materiał oblacyjny w ponad 70 ze 118 wykopanych ofiar

w Templo Mayor de Tenochtitlan (tmt) (López Luján, 1993). powiedzenia

elementów — obecnie zgromadzonych w Magazynie Dóbr Kultury Museo del

tmt — są reprezentowane przez artefakty w postaci walców, stożków, kul, podstaw

piramidalne lub zaokrąglone kształty noży ofiarnych, prętów, fragmentów i figur

kopal antropomorficzny, wiele pokrytych sztukaterią, inne nie występują

bez pokrycia i są wykonane z czystego białego kopalu. Należy to podkreślić

na powierzchni niektórych z tych pierwiastków kopalu odnotowano szczątki

liści i kory kopalu Bursera bipinnata. (Montúfar

Lopez, 2004, 2007

Według Biblii mędrcy przynieśli kadzidło i mirrę jako dar dla Dzieciątka Jezus, żywice produkowane przez drzewa z tej samej rodziny co kopale, palos mulatos i trochę twarogu.

Oprócz tego, że jest używany jako kadzidło, odkryto inne zastosowania kopalu. Na przykład znaleziono ofiary zawierające kopal w postaci małych tortilli, tamale lub ziaren kukurydzy. Z tego powodu niektórzy badacze starożytnych kultur Azteków i Majów uważają, że kopal był uważany za pokarm bogów.

Odkryto, że kopal był również używany jako klej do wkładania masek i łączenia mozaik z kamienia, muszli i innych materiałów. Zmieszany z pigmentami kopal był również używany do wykonywania farb, którymi zdobiono malowidła ścienne, a kopal był używany w złotnictwie w procesie zwanym „woskiem traconym”, chociaż zamiast wosku używano żywicy.

Termin kopal pochodzi od nahuatlskiego słowa copalli, które określa różne aromatyczne żywice z naszego terytorium, a także, po podboju hiszpańskim, różne z całego świata: kopale z Afryki Wschodniej (z Zanzibaru, Madagaskaru i Mozambiku), z Manili (Indonezja , Filipiny, Malaje i Indie Wschodnie), między innymi (Hill, 1965: 184, 185). Po przybyciu w te rejony Hiszpanie dowiedzieli się o ceremonialnym użyciu kopalu i odkryli, że jego aromat jest prawie taki sam jak kadzidła używanego w Europie do tego samego celu.